Vorig jaar, 20 februari, reed ik de Zuiderdijk op toen de zon net tussen de bewolking even tevoorschijn kwam. Ik kon nog net een foto maken, wat leek op een zonsopkomst. Echt zonnig dag beloofde het die dag niet. Hoe zou zijn als de zonsopkomst wel te zien was?
Dus besloot ik de volgende dag weer op pad te gaan en dan maar hopen op meer geluk! En geluk had ik, want wat ik toen zag! Voordat de zon echt te zien was waren er vele kleuren: oranje, geel, roze. Zelfs het ijs in het Markermeer kleurde in de reflectie mee. Het was passen en meten in de zoeker om het “een beetje leuk” op de foto te kunnen krijgen. De sluierbewolking zorgde voor een mooie weerkaatsing van het licht en maakten de mooie kleuren. Maar er was nog iets wat die kleuren zo bijzonder maakten, maar dat wist ik toen nog niet….
Het was rustig op de dijk, het ijs bewoog met de golven mee en in de verte hoorde je het water ruisen als een waterval of een stromende rivier. Immers daar meters verderop lag geen ijs meer.
Rustig reed ik op de dijk om van het moois te genieten, maar ook op zoek naar een plek om foto’s te maken. En dat vond ik moeilijk! Op een gegeven moment zette ik de auto maar aan de kant en liep de dijk af naar beneden, om vlak bij de waterkant te gaan staan. De zon kroop langzaam omhoog en de kleuren veranderden mee. Ook de reflectie op het ijs.
Ik stapte weer in de auto en reed verder over de bochtige dijk richting Schellinkhout. De zon klom steeds verder omhoog. Bij een klein strandje parkeerde ik de auto en maakte daar de laatste foto’s.
Het lijkt wel, bij het zien van deze foto’s, of de zonsopkomst eeuwig duurde. Maar niets is minder waar: het licht gaat snel weer over in tot-de-orde-van-de-dag. Ik keerde de auto bij Schellinkhout en reed weer terug over de dijk. Niks geen mooie kleuren meer.
Maar wat had dan nog meer invloed op de weerkaatsing van het zonlicht om die kleuren extra mooi te maken?
s ‘Avonds bij het weerbericht werd verteld dat de zuidwestelijke wind niet alleen warme lucht aanvoerde maar ook Saharastof uit Afrika. Die Saharastof zorgde voor extra breking en verstrooiing van het licht en zo ontstonden die mooie kleuren. En dat in combinatie met het (smeltende) ijs op het water. Zullen we dit nog een keer meemaken?
Corina Sas
Filed under: Corina Sas, Fotografie | Tagged: De dooi is ingezet: dit maak je vast geen tweede keer mee! |
Andijk | APB | Andijker Nieuws Net 